اگر اندیشه کند ط رز نگاه او را

جوش حیرت مژه سازد نگه آهو را

ما هم ازتاب وتب عشق به خود می بالیم

بر سر آتش اگر هست دمیدن مو را

عرض شوخی چه دهد نالهٔ محروم اثر

تیغ بی جوهر ماکرد سفید ابرو را

بس که تنگ است فضای چمن از نالهٔ من

بر زمین برگ ل از سایه نهد پهلو را

سرنوشتم نتوان خواند مگر در تسلیم

توأم جبههٔ خود ساخته ام زانو را

خاک گردیدم و از طعن خسان وارستم

آخر انباشتم از خود دهن بدگو را

نبض دل هم به تپش ناله طرازنفس است

چنگ اگر شانه به مضراب زندگیسو را

خال از نسبت رخسار تو رنگین تر شد

قرب خورشید به شب کرد مدد هندو را

صافی دیده و دل مانع تمییز دویی ست

پشت عینک به تفاوت نرساند رو را

تا نظر می کنی ازکسوت رنگ آزادیم

رگ گل چند به زنجیرنشاند بورا

بیدل این عرصه تماشاکدة الفت نیست

سبزکرده ست در و دشت رم آهو را